མཆོག་ཏུ་འགྱུར་པའི་དཔྱད་མཚམས།
神圣的判决
朗读：扎西多加
དགོང་མོ། ཉི་མ་ནུབ་ལ། ཐང་ཆད་ཀྱི་འདབ་ཆགས་ཚང་དུ་ལོག ནམ་རྒྱུན་རི་བྱེར་ལུང་བྱེར་བྱས་པའི་ཨ་ཁུ་སྟོན་པ། དེ་རིང་ཡང་གང་དུ་སོང་ཡོད་་མི་ཤེས། ད་གཟོད་ཕྱིར་ལོག
傍晚，夕阳西下，倦鸟归巢。经常在外东奔西走的阿古顿巴，今天又不知去了哪儿，这工夫才回来。
གྲོང་ནང་དུ་འཛུལ་མ་ཐག་ཏུ། གྲོང་མི་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱི་སྒོ་ཁ་རུ་མི་མང་པོ་འཛོམས་པ་མཐོང་། སྐད་འུར་སྒྲ་འུར་ཆེ་ལ་ཤིན་ཏུ་ཁྲོ་བའི་རྣམ་པ་ཤར། སྐབས་འདིར། ཁ་གཏད་ནས་བྱིས་པ་ཞིག་ཡོང་བ། བྱིས་པ་དེ་ག་ནས། ཨ་ཁ་སྟོན་པའི་དོན་འདིའི་མགོ་མཇུག་ཤེས། གཏམ་དེར་བལྟས་ན། གྲོང་པ་ཡི་འགོ་པས་ཡང་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཐུབ་ཚོད་བྱས་པ་ཡིན།
刚进村，就见牧民扎西顿珠的门口围着一堆人，吵吵嚷嚷，愤愤不平。这时，迎面走来一个孩子，从他那里，阿古顿巴打听到：原来，村子里的头人又在欺负扎西顿珠了。
དོན་ནི་འདི་ལྟར་ཏེ།
事情是这样的：
བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་དེ་རིང་ཕྱུགས་འཚོལ་ནས་ལོག་ཏེ། གངས་མཚོ་མོ་ནས་བརྒྱུད་པའི་སྐབས་སུ། ལམ་བུའི་འགྲམ་གྱི་སྡོམ་དུམ་གྱི་འོག་ཏུ། གཙུག་གཡུ་ཞིག་རྙེད། དོན་འདི་ཅི་ཡིན་མི་ཤེས་ཏེ་ཧམ་པ་ཆེ་ལ། མི་སེར་ལ་བརྙས་བཅོས་བྱས་མཁས་པའི་འགོ་པ་སྟེ་ཕྱུགས་བདག་ཆེ་པའི་ཤེས་སོང་། བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱི་གོམ་པ་སྔོན་མ་ཁྱིམ་ལ་སྤོས་ཏེ། གོམ་པ་རྗེས་མ་ད་དུང་སྤོ་མེད་པའི་སྐབས་ལ། འགོ་པ་ངར་ངར་རྒོད་རྒོད་ཀྱིས་རྒྱུག་ནས་ཡོང་། ངོ་ཐུག་མ་ཐག་ཏུ། སྐད་ཆ་གཞན་ཅི་ཡང་མི་བཤད་དེ། ཐད་ཀར་དུ།
扎西顿珠今天放牧归来，路过措姆岗（山名）时，在山道旁的一棵树桩下，拾到一块松耳石。这件事，不知怎的，被那位贪财昧心、惯于欺压百姓的头人兼大牧主知道了。当扎西顿珠刚把右脚迈进家门，左脚还没有来得及跟上的时候，他就气势汹汹地冲了进来，一见面，二话没说，当头一句就是：
མ་རབས་ཁྱོད། དེ་ཚུར་ཁུར་ཤོག་ཅེས་བཤད།
“把它给我，畜生！”
སྐད་ཆ་འདིའི་ནང་དུ་བཀའ་ཁྲིམས་ཕར་ཕུད་ན། འཕྱ་སྨོད་མ་གཏོགས་མེད། བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱིས་ཅི་ཡིན་མི་ཤེས་པའི་སྐབས་ལ། མི་ངན་འདིའི་ཁུ་ཚུར་གྱིས་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱིས་བྲང་ཁོག་ལ་གཅིག་རྒྱག་ནས། ངུ་སྐད་འདྲའི་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ལ།
这句话里除了命令，就是辱骂。扎西顿珠还没弄明白怎么回事，这个恶棍又飞来一拳打在扎西顿珠的胸脯上，接着狼嗥般地嚷道：
མགྱོགས་མྱུར་གྱིས་གཙུག་གཡུ་ང་ལ་ཚུར་སྤྲོད་ཤོག། ཅེས་འབོད།
“快把松耳石给我，快给我！”
སྐབས་འདིར། བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱིས་ད་གཟོད་ཤེས། གཏམ་དེར་བལྟས་ན་ཁོར་དགོས་པ་ནི་གཡུ་འདི་ཡིན། བཀྲ་ཤེས་དོན་འགྲུབ་ཀྱིས་རང་གིས་རྙེད་པའི་རྒྱུ་དངོས་གཞན་ལ་སྤྲོད་སྙིང་ག་ན་འདོད། དེ་བས་འདི་ལྟར་བཤད།
这下，扎西顿珠才明白过来了，原来他要的是这个。扎西顿珠当然不愿意把自己捡的东西给他，就说：
དཔོན་པོ་ལགས། གཙུག་གཡུ་འདི་ངས་རི་མགོ་ནས་རྙེད་བྱུང་། ཁྱོད་ཀྱིས་རྒྱུ་དངོས་མ་རེད། ཅིའི་ཕྱིར་ཁྱོད་ལ་སྤྲོད་དགོས།
“老爷，这松耳石是我从山上捡来的呀！不是您的，为什么要给您？”
ཡ། ངས་ཁྱོད་ལ་འདྲི། ཁྱོད་ཀྱིས་རི་གང་གིས་ཐོག་ནས་རྙེད་བྱུང་།
“好，我问你，你是在哪个山上捡来的？”
རི་མཚོ་མོ།
“措姆山。”
དེ་ན་འགྲིག་སོང་ཨ། རི་མཚོ་མོ་ངའི་རི་ཡིན། རི་འདིའི་ཐོག་གི་དངོས་པོ་ཚང་མ་ངའི་རྒྱུ་ནོར་ཡིན། གཙུག་གཡུ་འདི་ཡང་ངའི་རྒྱུ་ནོར་མ་ཡིན་ནམ།
“这就得了，措姆山是我的山，这山上的一草一木都是我家的，难道这松耳石还能不归我？”
གཙུག་གཡུ་འདི་ཁྱོད་ཀྱིས་རི་ནས་སྐྱེ་པ་ཡང་མ་ཡིན།
“这松耳石又不是您山上长的……”
ཁ་རྩུམ། གང་འདྲ་བཤད་ནའང་། ངའི་རི་ཐོག་ནས་རྙེད་པ་ཡིན་ན། ངའི་རྒྱུ་ནོར་རེད།
“住嘴！不管怎样，既然是在我山上捡的，就得归我！”
ཨ་ཁུ་སྟོན་པ་ཕར་འགྲོ་བའི་སྐབས་སུ། ཁོ་གཉིས་ད་དུང་ཨུ་ཚུགས་ཀྱིས་འུར་སྒྲ་རྒྱག་བཞིན་ཡོད། མི་རྣམས་ཀྱིས་ཁོ་ཡོང་བ་མཐོང་དུས། སེམས་ནང་དུ་དོན་འདི་ལུགས་མཐུན་གྱི་ཐག་གཅོད་ཅིག་ཡོད་རྒྱུ་རེད་བསམ།
当阿古顿巴走过去的时候，他们还在争执不休哩！人们见他来了，心想这事该会得到合理的解决了吧。
རྩོད་པ་བྱས་མཁན་ཕྱོགས་གཉིས་ཀྱིས་ཨ་ཁུ་སྟོན་པར་གནས་ལུགས་བཤད་བསམ་དུས། ཨ་ཁུ་སྟོན་པའི་ལག་པ་གཡུགས་ཙམ་བྱས་ནས།
当争执的双方都要找阿古顿巴说理时，阿古顿巴把手一挥道：
དོན་འདིའི་མགོ་འཇུག་ཚང་མ་ངས་ཤེས་བྱུང་། ང་རི་མཚོ་མོའི་ལམ་བུ་ནས་བརྒྱུད་པའི་སྐབས་སུ། གནས་དེའི་གཞི་བདག་གིས་ཕྲན་ལ་དོན་འདི་བརྒྱུད་བཤད་བྱས་བྱུང་། ལྷན་དུ་ཁྱོད་གཉིས་ལ། གལ་ཏེ་ཁྱོད་གཉིས་རྩོད་པ་བརྒྱུད་མེད་བྱས་ན། ཁོང་གིས་མདུན་དུ་ཤོག་དང་། ཁོས་མཆོག་འགྱུར་གྱིས་དཔྱད་མཚམས་བྱེད་ཡོང་ཟེར་རོ།།
“事情我已经全部知道了。当我从措姆山路过时，那里的山神已经都转告我了，并叫我转告你们两位，如果你们实在争执不下，就请到他那里去，他会作出神圣的判决。”
ཕྱུགས་བདག་གིས་ཤོག་ཟེར་མཁན་གཞི་བདག་ཡིན་པ་ཐོས་རྗེས། སེམས་ནང་དཔྱད་མཚམས་་འདི་རང་ལ་ཕན་དྲན། བཀྲ་ཤིས་ཕུན་ཚོགས་ཀྱིས་སེམས་སུ། ཨ་ཁུ་སྟོན་པ་གནས་འདིར་ཡོད་ན། ཁོ་གྱོང་མི་རག་པ་གཏན་ཁེལ་ཡིན་ཞེས་པ་སྙམ། དེ་བས། ཕྱོགས་གཉིས་ཀར་འགྲོ་མོས་པ་མ་ཟད། ད་དུང་དཔྱད་མཚམས་ལ་ཉན་མོས་པའི་དམ་བཅའ།
牧主一听是自己的山神叫去的，那他的判决一定对 自己有利。扎西顿珠心想：只要阿古顿巴在场，一定不会吃亏。因此，双方都表示愿意去，而且表示一定服从判决。
དེ་བས་རྐྱེན་གྱིས། ཁོང་ཚོ་གསུམ་རི་གསེབ་ཏུ་ཡོང་། རྗེས་ལ་ལྟད་མོ་ལྟ་མཁན་མང་པོ་འདུས།
于是，他们三人来到山坳间，后面还跟着许多看热闹的人。
ཨ་ཁུ་སྟོན་པའི་བརྗིད་ཉམས་དད་གུས་ཆེན་པའི་རྣམ་པ་ཞིག་འཁྲབ་སྟེ། རྩོད་པ་བྱེད་མཁན་ཕྱོགས་གཉིས་རི་བོར་ཁ་གཏད་པུས་མོ་བཙུགས་ཏུ་བཅུག་སྟེ། རྗེས་སུ་འདུས་པའི་མི་རྣམས་ལ་ལག་པ་གཡུགས་གཡུགས་བྱས་ནས།
阿古顿巴摆出一副威严虔诚的姿态，要求争执双方面山而跪，并向后边的人群挥了挥手说道：
ལྷིང་འཇགས་བྱས་རོགས་ཨ། ད་ངས་གཞི་བདག་ལ་བློ་འདྲི་རྒྱུ་ཡིན། གཞི་བདག་ལ་མཆོག་འགྱུར་གྱི་ཁྲིམས་བཅད་བྱས་པའི་རེ་འདུན་རྒྱུ་ཡིན། ཞེས་བཤད།
“肃静！我现在开始祈问山神，请求山神作出神圣的判决。”
གཙུག་གཡུ་འདི་ཕྱུགས་བདག་གིས་རྒྱུ་ཡིན་ནམ། འབྲོག་པ་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱིས་རྒྱུ་ཡིན། ཞེས་སྐད་ཆ་འདི་འདྲི་བའི་སྐབས་སུ། ཁོས་རྐང་ཚུགས་ཀྱིས་སྐད་ཆ་སྔོན་མའི་སྒྲ་ཞན་ཙམ་བྱས། སྐད་ཆ་རྗེས་མ་བཤད་བའི་སྐབས་སུ། སྒྲ་གདངས་ཆེན་པོ་བྱས། དེ་བས། ཁོས་སྐད་ཆ་བཤད་མ་ཐག་ཏུ། རིའི་གསེབ་ཀྱི་གཏམ་ལན་ཧ་ཅང་གསལ་པའི་ཚུར་གྲགས་སྟེ། མི་རྣམས་ཀྱིས།
“这松耳石归牧主所有？还是应归牧民扎西顿珠所有？”问这句话时，他故意把前半句的声音压低些，而说到后半句时，又故意把嗓音提得高高的。因此，当他的问话刚一落音，山里的回音就非常清楚地传送过来，人们只听得：
འབྲོག་པ་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱི་རྒྱུ་ཡིན། ཞེས་མ་གཏོགས་ཐོས་མི་ཐུབ།
“还是应归牧民扎西顿珠所有！”
ཨ་ཁུ་སྟོན་པའི་གཟབ་ནན་གྱིས་དོན་འདི་ཐག་བཅད་པའི་ཆེད་དུ། མུ་མཐུད་དུ་དྲི་བ་ཐེངས་གསུམ་དྲིས། ཐེངས་གསུམ་ཀའི་ལན་ཚང་མ་ནི། འབྲོག་པ་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ་ཀྱི་རྒྱུ་ནོར་ཡིན་ཞེས་གྲགས།
阿古顿巴为了慎重起见，一连问了三次，而三次的回答都是：“应归牧民扎西顿珠所有！”
འགོ་པ་གཞི་བདག་གིས་མཆོག་འགྱུར་གྱིས་དཔྱད་མཚམས་འདིའི་འོག་ཏུ། མགོ་བོ་སྒྲུར་སྒྲུར་བྱས་ནས་ཕམ་ཁ་འཁུར་ཏེ། བཤད་རྒྱུ་ཅི་ཡང་མེད་པ་འགྱུར་རོ།། མཐའ་མ། ཁོ་མགོ་བོ་སྒུར་སྒུར་བྱས་ནས། ཧ་ཅང་ཆེ་བའི་སྟོད་ཕྱག་གིས་ས་རྡུལ་རྡུལ་ཙམ་བྱས་ནས། རང་གིས་བསྡད་ཡུལ་གྱིས་ཕྱོགས་སུ། ཐབས་ཟད་འུ་ཐུག་ངང་སོང་།
牧主在这山神的”神圣判决”面前，只得低头认输，哑口无言。最后，只见他弓起身子，用那肥大的衣袖，掸了掸膝上的尘土，向着自己的住处，狼狈而去。
来源：微甘孜
责编：马强 编辑：刘瑶琴
,
